Herfst is aangebroken, de zon hoeft minder zijn best te doen. Hij kan nu eens een dagje vrij nemen. Hij laat de wind en de regen hun gang gaan al geeft hij ze niet helemaal de vrije hand. Hij laat nog altijd een reserve lampje schijnen om ons niet in het donker achter te laten.
De tijd van de amberboom is aangebroken, de tijd om voor de laatste keer te schitteren in de schijnwerpers van moeder natuur. De honderden, duizenden bladeren maken zich langzaam gereed voor het laatste spektakel; het grote loslaten.
De amberboom verkleurt langzaam van groen naar geel, van geel naar oranje om uiteindelijk te schitteren in een diepe vuurrode kleur. De amberboom is groots en prachtig en laat vol trots haar mooiheid zien. Iedereen bewondert haar. De bladeren zijn opgewonden en ritselen luid in de wind, wachtend tot het kan beginnen. Totdat de amberboom kan loslaten. Vol spanning... Wie zal de eerste zijn?
De amberboom ziet dat de omringende bomen massaal hun bladeren loslaten. Vol bewondering en een beetje angstig kijkt ze ernaar. Ze weet nog hoe de knopjes aan de takken zaten en hoe ze zo piepjong gingen bloeien en langzaam groeiden tot een prachtig geheel. Sommige een groene oase anderen volledig in de roze bloesem.. en sommige speelden zo mooi met de zonnestralen, de mist en de dauw...magisch was het. Elke dag weer. Ze wou dat het nog jarenlang zo kon blijven.
Maar nu is het zover. Ze zijn volwassen geworden, het is tijd om op eigen benen te staan. Het is tijd om los te laten, zodat ze hun eigen weg in kunnen slaan. Zo is het leven, je kunt het beste op tijd loslaten...want hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt...en je wilt toch zeker niet gedwongen worden door de universele krachten? De amberboom zucht eens diep.
Alle loslaten is moeilijk, voor iedereen, ook voor de amberboom. Gelukkig helpt de regen een handje mee. Ze stroomt langs de amberboom wiens tranen zich in haar kunnen verbergen en vermengd worden meegevoerd naar moeder aarde om daar te worden opgenomen als voeding voor de bodem om de kleine madeliefjes blij te maken. Vol eerbied en dankbaar neemt ze afscheid van elk blad dat ze tot nu toe heeft verzorgd en geeft ze veel liefde mee.
De zon hoort dat het zover is en wil het spektakel niet missen. Hij begint voor de laatste keer dit seizoen heel hard te schijnen om zo de bladeren te ondersteunen. Ook de wind is er. Hij speelt zachtjes met de bladeren, zodat ze alvast gewend kunnen raken aan zijn begeleiding. Hij wacht op het seintje van de amberboom. Zodra hij het seintje krijgt gaat hij waaien als nooit tevoren, met veel kennis en kunde, want het spektakel moet met zijn hulp perfect worden.
Dan gebeurd het, de amberboom heeft een besluit genomen en resoluut laat zij los. Met het loslaten van de amberboom gaat er een rilling door de blaadjes heen en voelen ze de vrijheid om ook los te laten. Het lijkt alsof het slot van de deur open is gemaakt en de deur wijd open staat. Nu wordt het echt spannend.
De wind waait ijverig en lekker vindt hij zelf en moedigt de blaadjes aan om met hem te komen spelen. Ook de amberboom en de zon moedigen aan. Het is een bijzondere en mooie gebeurtenis die eenmalig en uniek is. Niemand wil dit missen. Zelfs de sterren kijken stiekem mee zonder hun licht aan te doen.
En daar gaat de eerste, de moedigste van allemaal, ze laat los, op naar het onbekende... de grote echte wereld waarin ze haar leven gaat leven volledig met eigen verantwoordelijkheid en ze zweeft haar toekomst tegemoet. De wind pakt haar op en voert haar mee. Ze hoort het lied van de wind en danst haar pirouette, zo mooi en zo eigen. "Het voelt zo vrij!" roept ze nog terwijl ze dansend de wereld in gaat. Iedereen houdt z'n adem in...wouw wat ziet ze er mooi en gelukkig uit. Vrij en licht...en echt.
Dan volgen de andere blaadjes. Een schitterend spektakel van rondvliegende rode bladeren. Opgelucht lachend en ritselend. Het ene blad vliegt hoger dan het andere en anderen, die vliegen weer verder. Sommige bladeren landen gezamenlijk in een plas met water omringd door kikkers die kwaken. Anderen dwarrelen en dwalen eenzaam rond tot ze hun gelijkenis treffen en innig verstrengeld neerdalen. Velen blijven in de buurt van de amberboom als een zee van vuurrode bladeren, terwijl ze af en toe zich mee laten voeren door de wind. Ongelofelijk hoe mooi dit is.
De amberboom is blij dat elk blaadje zo goed heeft weten los te laten. Dat heeft ze dan toch maar goed gedaan. Goed voorbeeld doet volgen. Ze voelt zich voldaan en gelukkig. Ook voelt ze lichtheid en er is nu ruimte. Veel ruimte voor iets anders, iets nieuws... Maar eerst gaat ze slapen en dromen over de immense nieuwe mogelijkheden die er zijn.. totdat het voorjaar er aan komt. Ze hoort haar in de verte al roepen...
De amberboom ziet dat de omringende bomen massaal hun bladeren loslaten. Vol bewondering en een beetje angstig kijkt ze ernaar. Ze weet nog hoe de knopjes aan de takken zaten en hoe ze zo piepjong gingen bloeien en langzaam groeiden tot een prachtig geheel. Sommige een groene oase anderen volledig in de roze bloesem.. en sommige speelden zo mooi met de zonnestralen, de mist en de dauw...magisch was het. Elke dag weer. Ze wou dat het nog jarenlang zo kon blijven.
Maar nu is het zover. Ze zijn volwassen geworden, het is tijd om op eigen benen te staan. Het is tijd om los te laten, zodat ze hun eigen weg in kunnen slaan. Zo is het leven, je kunt het beste op tijd loslaten...want hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt...en je wilt toch zeker niet gedwongen worden door de universele krachten? De amberboom zucht eens diep.
Alle loslaten is moeilijk, voor iedereen, ook voor de amberboom. Gelukkig helpt de regen een handje mee. Ze stroomt langs de amberboom wiens tranen zich in haar kunnen verbergen en vermengd worden meegevoerd naar moeder aarde om daar te worden opgenomen als voeding voor de bodem om de kleine madeliefjes blij te maken. Vol eerbied en dankbaar neemt ze afscheid van elk blad dat ze tot nu toe heeft verzorgd en geeft ze veel liefde mee.
De zon hoort dat het zover is en wil het spektakel niet missen. Hij begint voor de laatste keer dit seizoen heel hard te schijnen om zo de bladeren te ondersteunen. Ook de wind is er. Hij speelt zachtjes met de bladeren, zodat ze alvast gewend kunnen raken aan zijn begeleiding. Hij wacht op het seintje van de amberboom. Zodra hij het seintje krijgt gaat hij waaien als nooit tevoren, met veel kennis en kunde, want het spektakel moet met zijn hulp perfect worden.
Dan gebeurd het, de amberboom heeft een besluit genomen en resoluut laat zij los. Met het loslaten van de amberboom gaat er een rilling door de blaadjes heen en voelen ze de vrijheid om ook los te laten. Het lijkt alsof het slot van de deur open is gemaakt en de deur wijd open staat. Nu wordt het echt spannend.
De wind waait ijverig en lekker vindt hij zelf en moedigt de blaadjes aan om met hem te komen spelen. Ook de amberboom en de zon moedigen aan. Het is een bijzondere en mooie gebeurtenis die eenmalig en uniek is. Niemand wil dit missen. Zelfs de sterren kijken stiekem mee zonder hun licht aan te doen.
En daar gaat de eerste, de moedigste van allemaal, ze laat los, op naar het onbekende... de grote echte wereld waarin ze haar leven gaat leven volledig met eigen verantwoordelijkheid en ze zweeft haar toekomst tegemoet. De wind pakt haar op en voert haar mee. Ze hoort het lied van de wind en danst haar pirouette, zo mooi en zo eigen. "Het voelt zo vrij!" roept ze nog terwijl ze dansend de wereld in gaat. Iedereen houdt z'n adem in...wouw wat ziet ze er mooi en gelukkig uit. Vrij en licht...en echt.
Dan volgen de andere blaadjes. Een schitterend spektakel van rondvliegende rode bladeren. Opgelucht lachend en ritselend. Het ene blad vliegt hoger dan het andere en anderen, die vliegen weer verder. Sommige bladeren landen gezamenlijk in een plas met water omringd door kikkers die kwaken. Anderen dwarrelen en dwalen eenzaam rond tot ze hun gelijkenis treffen en innig verstrengeld neerdalen. Velen blijven in de buurt van de amberboom als een zee van vuurrode bladeren, terwijl ze af en toe zich mee laten voeren door de wind. Ongelofelijk hoe mooi dit is.
De amberboom is blij dat elk blaadje zo goed heeft weten los te laten. Dat heeft ze dan toch maar goed gedaan. Goed voorbeeld doet volgen. Ze voelt zich voldaan en gelukkig. Ook voelt ze lichtheid en er is nu ruimte. Veel ruimte voor iets anders, iets nieuws... Maar eerst gaat ze slapen en dromen over de immense nieuwe mogelijkheden die er zijn.. totdat het voorjaar er aan komt. Ze hoort haar in de verte al roepen...
