Onvoorwaardelijke liefde

Liefde is de warme aanraking van je wang en de handpalm, waarin zij ligt, liefdevol, troostend en beschermend. Waarin jij je nog eens lekker nestelt en met een zucht van heerlijkheid in slaap valt. Het is het gevoel van geborgenheid dat iemand je kan geven met een klein gebaar, door het laten zien dat hij of zij er voor je is. 

Liefde is een arm om je heen, puur omdat jij het bent, zodat je weet en voelt dat er van je gehouden wordt. Het diepe gevoel van verbinding, onvoorwaardelijk en zonder woorden.  

Liefde is de aanraking van je geliefde vol van warmte en genegenheid die diepe indruk achterlaat op je lichaam en geheugen om nooit meer te laten verdwijnen.  

Liefde is ook de puurheid van een klein kind zonder (voor)oordelen. Zo onbevangen en open voor al het leven, direct tonend de liefde van de ziel zonder maskers of muren.  

Liefde is de kleur van een open bloeiende bloem, zo mooi en met eigen diepe kleur in perfectie van de natuur, dat je herinnerd wordt aan de cyclus van het leven en de dood. De perfecte onvoorwaardelijke liefde die zo zichtbaar is in het leven, de dood en de herborene. Het leven wordt gevierd, een nieuwe start met “onze levensopdracht” en alle bijkomende uitdagingen, waarbij ook de dood wordt gevierd die symbool staat als een soort voltooiing van onze opdrachten en uitdagingen.

Dan vervolgens met een wijsheid vertrekkend naar een volgend leven.

Liefde is ook jezelf zijn, precies zoals je bent. In de volledige acceptatie van jezelf, maar ook die van een ander. In waardering van alle levenslessen die jezelf hebt gecreëerd. In alle dankbaarheid voor de lessen die je hebt geleerd en nog zal gaan leren. Het herkennen en de echte bewustwording van de liefde die je altijd al bezit.

Liefde die in je zit, soms diep weggestopt en soms zo dichtbij. De liefde die eruit wil barsten als een vulkaan, de hele wereld wil verlichten, zien dat alles liefde is en in liefde wordt uitgevoerd.

Liefde is geven, om elkaar, de wereld, de natuur, de dieren, kinderen, het universum, god en het “goddelijke” in je. Liefde is alles.

Liefde is ook dat wat je ziet in de ander, precies zoals het is, met alle goede en slechte eigenschappen, net zoals bij jezelf. De acceptatie van het geheel, want zonder de nacht is er geen dag, zonder donker wordt het licht niet herkend en zonder kwaad is er geen goed. 

Liefde is ook geven om de ander, begrip te tonen ondanks zijn of haar (on)mogelijke acties, in volledige acceptatie en steun.

Liefde is leven vanuit je hart, durven los te laten van je controle en de vastgeroeste gewoontes. 

Liefde is vertrouwen in jezelf, je oer-vertrouwen en je intuïtie.

Liefde is vertrouwen in het leven en het volgen van je hart. Dicht bij jezelf, je hart en ziel, waar je in stilte naar kan luisteren, voelen en zien. Door datgene te doen waar je van houdt, wat je leuk vindt, kom je dichter bij jezelf. Dichter bij de liefde in jezelf, waardoor liefde zich vergroot door nog meer de dingen te doen die je hart en ziel je ingeven.

Een perfecte levenscyclus die de liefde vergroot. Jouw liefde die anderen raakt, verzacht, verleidt tot liefdevol handelen en tot dichter bij zichzelf te komen, hierdoor de omgeving beïnvloedt met deze liefde en tevens vergroot tot een cyclus die zich uitbreidt en groter en groter wordt. Totdat...de liefde overal is.  

In liefde ben ik geboren, in liefde besta ik en in liefde ga ik dood om in liefde weer herboren te worden. 

Ik vier het leven van onvoorwaardelijke liefde.

💕

Loslaten

Herfst is aangebroken, de zon hoeft minder zijn best te doen. Hij kan nu eens een dagje vrij nemen. Hij laat de wind en de regen hun gang gaan al geeft hij ze niet helemaal de vrije hand. Hij laat nog altijd een reserve lampje schijnen om ons niet in het donker achter te laten.

De tijd van de amberboom is aangebroken, de tijd om voor de laatste keer te schitteren in de schijnwerpers van moeder natuur. De honderden, duizenden bladeren maken zich langzaam gereed voor het laatste spektakel; het grote loslaten. 

De amberboom verkleurt langzaam van groen naar geel, van geel naar oranje om uiteindelijk te schitteren in een diepe vuurrode kleur. De amberboom is groots en prachtig en laat vol trots haar mooiheid zien. Iedereen bewondert haar. De bladeren zijn opgewonden en ritselen luid in de wind, wachtend tot het kan beginnen. Totdat de amberboom kan loslaten. Vol spanning... Wie zal de eerste zijn? 

De amberboom ziet dat de omringende bomen massaal hun bladeren loslaten. Vol bewondering en een beetje angstig kijkt ze ernaar. Ze weet nog hoe de knopjes aan de takken zaten en hoe ze zo piepjong gingen bloeien en langzaam groeiden tot een prachtig geheel. Sommige een groene oase anderen volledig in de roze bloesem.. en sommige speelden zo mooi met de zonnestralen, de mist en de dauw...magisch was het. Elke dag weer. Ze wou dat het nog jarenlang zo kon blijven. 

Maar nu is het zover. Ze zijn volwassen geworden, het is tijd om op eigen benen te staan. Het is tijd om los te laten, zodat ze hun eigen weg in kunnen slaan. Zo is het leven, je kunt het beste op tijd loslaten...want hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt...en je wilt toch zeker niet gedwongen worden door de universele krachten? De amberboom zucht eens diep.

Alle loslaten is moeilijk, voor iedereen, ook voor de amberboom. Gelukkig helpt de regen een handje mee. Ze stroomt langs de amberboom wiens tranen zich in haar kunnen verbergen en vermengd worden meegevoerd naar moeder aarde om daar te worden opgenomen als voeding voor de bodem om de kleine madeliefjes blij te maken. Vol eerbied en dankbaar neemt ze afscheid van elk blad dat ze tot nu toe heeft verzorgd en geeft ze veel liefde mee. 

De zon hoort dat het zover is en wil het spektakel niet missen. Hij begint voor de laatste keer dit seizoen heel hard te schijnen om zo de bladeren te ondersteunen. Ook de wind is er. Hij speelt zachtjes met de bladeren, zodat ze alvast gewend kunnen raken aan zijn begeleiding. Hij wacht op het seintje van de amberboom. Zodra hij het seintje krijgt gaat hij waaien als nooit tevoren, met veel kennis en kunde, want het spektakel moet met zijn hulp perfect worden. 

Dan gebeurd het, de amberboom heeft een besluit genomen en resoluut laat zij los. Met het loslaten van de amberboom gaat er een rilling door de blaadjes heen en voelen ze de vrijheid om ook los te laten. Het lijkt alsof het slot van de deur open is gemaakt en de deur wijd open staat. Nu wordt het echt spannend.

De wind waait ijverig en lekker vindt hij zelf en moedigt de blaadjes aan om met hem te komen spelen. Ook de amberboom en de zon moedigen aan. Het is een bijzondere en mooie gebeurtenis die eenmalig en uniek is. Niemand wil dit missen. Zelfs de sterren kijken stiekem mee zonder hun licht aan te doen.

En daar gaat de eerste, de moedigste van allemaal, ze laat los, op naar het onbekende... de grote echte wereld waarin ze haar leven gaat leven volledig met eigen verantwoordelijkheid en ze zweeft haar toekomst tegemoet. De wind pakt haar op en voert haar mee. Ze hoort het lied van de wind en danst haar pirouette, zo mooi en zo eigen. "Het voelt zo vrij!" roept ze nog terwijl ze dansend de wereld in gaat. Iedereen houdt z'n adem in...wouw wat ziet ze er mooi en gelukkig uit. Vrij en licht...en echt. 

Dan volgen de andere blaadjes. Een schitterend spektakel van rondvliegende rode bladeren. Opgelucht lachend en ritselend. Het ene blad vliegt hoger dan het andere en anderen, die vliegen weer verder. Sommige bladeren landen gezamenlijk in een plas met water omringd door kikkers die kwaken. Anderen dwarrelen en dwalen eenzaam rond tot ze hun gelijkenis treffen en innig verstrengeld neerdalen. Velen blijven in de buurt van de amberboom als een zee van vuurrode bladeren, terwijl ze af en toe zich mee laten voeren door de wind. Ongelofelijk hoe mooi dit is. 

De amberboom is blij dat elk blaadje zo goed heeft weten los te laten. Dat heeft ze dan toch maar goed gedaan. Goed voorbeeld doet volgen. Ze voelt zich voldaan en gelukkig. Ook voelt ze lichtheid en er is nu ruimte. Veel ruimte voor iets anders, iets nieuws... Maar eerst gaat ze slapen en dromen over de immense nieuwe mogelijkheden die er zijn.. totdat het voorjaar er aan komt. Ze hoort haar in de verte al roepen... 

Het Kleine Vlindertje

Er was eens een klein vlindertje, dat ronddartelde. De ene keer was het richting het zuiden, de andere keer naar t oosten en westen en soms, ja soms ook het noorden. Elke keer beleefde t vlindertje mooie avonturen. De avonturen waren wel eens zo mooi, dat ze het gevoel dat t avontuur haar gaf, wel eeuwen lang met zich mee kan dragen. Maar vaak genoeg botste ze ook tegen muren aan. Muren die haar tegenhielden. Muren die haar in een glazen fles stopten en haar een gevoel van beperking gaven. Ze kon dan door t glas heen kijken maar er niet doorheen vliegen, hoe hard ze ook haar best deed. De harde substantie van het glas loste maar niet op.

Ze kwam dan ineens in haar gevoel uit haar jeugd. Een wervelwind die opstak en haar meenam in een storm waar ze tegen moest vechten. Het gevoel dat ze beperkt werd, het gevoel dat ze niet mocht, dat ze niet de erkenning kreeg en geaccepteerd werd voor wie ze was. De erkenning dat zij mocht leven, haar leven mocht leven en zijn wie ze werkelijk is. Dat ze haar eigen vrijheid mocht ervaren zonder dat anderen, vaak dierbaren, haar tegenhielden. 

Op een dag komt bewustzijn langs als een roos die vanuit een dichte knop open bloeit. Door bewustzijn is er ineens het inzicht dat de wervelwind door haar zelf kan worden gestopt. Ze hoeft alleen zichzelf te accepteren zoals ze is en zichzelf de vrijheid gunnen ongeacht wat anderen ervan vinden. 

Al gauw merkt ze dat dit niet zo eenvoudig is, wervelwind is toch vrij sterk en groot... 

Daar komt dan ook angst om de hoek, het donkere water waarin ze kan verdrinken... Een diep dal waarin ze kan verdwijnen... toch weet ze dat als ze de sprong waagt, hoe diep het dal ook lijkt, ze angst zal overwinnen. Ze hoeft het alleen maar te doen..

Twijfel; de wipwap...doen, niet doen...doen...niet doen...angst, Angst, ANGST......help..

Dan komt wit licht op haar af, een mooi bijna verblindend licht. Dichtbij ziet ze dat het een engel is. Een mooie liefdevolle engel die afkomt op haar hartenkreet. Ineens is ze gerustgesteld, ze voelt de liefde van de engel. De engel die haar bijstaat. Door de engel voelt ze zich gesterkt en krachtig. De engel helpt haar om het beperkende glas in t niets te laten opgaan. 

En dan ineens ...uit het niets, zonder te waarschuwen, waagt ze de sprong! Daar gaat ze...valt en valt... en komt uiteindelijk terecht in een prachtig tuin vol met kleurrijke bloemen die kracht en wijsheid uitstralen. Een idyllisch plekje met bomen die bloeien, met een beekje met stromend water, het zonnetje dat schijnt en merels die hun liefdeslied zingen. Vrolijk en dankbaar geniet vlindertje van dit nieuw verworven paradijs. Vlindertje heeft de weg naar haar vrijheid gevonden....

💙💙