Vandaag is het de dag van het leven en de dood. Het nieuwe leven dat zich laat zien met het voorjaar dat zo mooi wordt aangekondigd door de zon. Jonge nog doorzichtige blaadjes die zich richten op hun ontwikkeling en groei. Genietend van het leven vol verwachting en nieuwsgierigheid.
Net als kinderen die als jonge hondjes rondspringen en uitgelaten spelen in de zon. De voorjaarsbollen in zoveel kleuren en het druifje dat zich in groepjes aankondigt en kleine blauwe oases achterlaat voor het oog, alsof het wil zeggen "kijk naar het leven, het prachtige leven, dat ben ik en dat ben jij!'
Daar tegenover de vader en oom van mijn vrienden die zo worden gemist. Zij zeggen, het voor ons o zo bekende leven vaarwel om zich wellicht in een ander, nieuw leven te laten verwelkomen. Misschien wel een ander dimensie waar ze naar toe zweven, verlicht van de aardse lasten dat het lichaam met zich meedraagt. Fysiek zijn ze er niet meer maar worden zeker gevoeld; in dromen, op rustige tijden en ook zomaar, alleen omdat er aan ze wordt gedacht. Dan komen de herinneringen en voelt het gemis zo dichtbij, zo vol liefde, dat de energetische lichamen elkaar aan raken als het ware een knuffel geven of elkaar liefkozend troosten.
De overledenen zorgen nog steeds voor hun geliefden zoals zij dat ook in fysieke vorm deden. De vader moedigt zijn zoon aan om een nieuwe liefde te ontmoeten die eindelijk bij hem past. Helpend met ingevingen om het juiste te zeggen en te doen. Genietend en voldaan van de liefde dat ontstaat. Heel blij voor zijn zoon waardoor zijn vreugde de zevende hemel in springt. Zo ontroerend, zo liefdevol en o zo dankbaar.
Alsof dit stukje geschreven moet worden zit ik ook toevallig op een bankje dat ter nagedachtenis van de vader van Marcel en Remco is gemaakt, zo leeft hij voort en is aanwezig. Terwijl ik met mijn voeten verankerd zit in de wat modderige grond om zo de energie van moeder aarde tot me te nemen ontdek ik zijn urn onder de boom dichtbij het bankje omgeven door mooie blauwe bloemetjes. Zijn laatste rustplek in een prachtige omgeving. Ik begroet hem en dank heimelijk zijn zoons dat ik op dit bankje mag zitten schrijven.
Dan worden mijn gedachten verstoort door de fuut die zijn kreten mee laat voeren door de wind. De lente is druk bezig alles in bloei te zetten. Alles heeft een cyclus, wordt geboren, groeit en gaat weer heen, op naar een volgend levenscyclus.
Het leven lijkt tegengesteld. Het ene moment vol vreugde en het andere vol verdriet. En als je je ervoor open stelt zit er zowel in vreugde als in verdriet liefde. Liefdevol ontvangen we nieuw leven en vol verdriet nemen we afscheid van onze geliefden die heen gaan en in liefde weer worden ontvangen in een ander leven.
💗
